Dysgrafia

Dla większości z nas pisanie, czy to liter czy cyfr nie stanowi najmniejszego problemu, jednak istnieje pewna grupa ludzi, dla których pisanie, może być bardzo dużym problemem. Wbrew pozorom, umiejętność pisania wymaga od nas więcej niż tylko trzymania długopisu. Na umiejętność pisania składa się między innymi znajomość języka, zręczność, a także odpowiednia koordynacja ruchowa. Zaburzenie tych umiejętności jest najczęściej powodowane dysgrafią, która określana jest jako częściowe zatracenie umiejętności pisania.

Dysgrafia powodowana jest przez niewielkie uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego lub przez różnego rodzaju zaburzenia funkcji zarówno wzrokowych jak i słuchowych. Pismo osoby cierpiącej na dysgrafię jest bardzo nieestetyczne, a także często nieczytelne.

Rodzaje dysgrafii Przypadłość ta ma ścisły związek z motoryczną afazją, czyli krótko mówiąc, utratą zdolności do korzystania z mowy, która jest zrozumiała dla innych ludzi.

Wyróżnia się trzy główne rodzaje dysgrafii:

• Dysgrafia dysleksyjna, cechuje się tym, że spontaniczne pisanie jest wykonywane bardzo niestarannie i nieczytelnie. W przypadku tekstów „słyszanych” osoba z taką dysgrafią ma bardzo niską zdolność pisania takich tekstów, z kolei teksty przepisywane czy też rysowanie jest w głównej mierze prawidłowe.
• Dysgrafia motoryczna, to rodzaj dysgrafii dla której charakterystyczną cechą jest nieczytelne spontaniczne pismo, jak również kopiowanie tekstów. Pisanie dyktowanych tekstów nie odbiega od normy, jednak rysunek i szybkość drobnych ruchów znacząco odbiega od normy.
• Dysgrafia przestrzenna, w tym przypadku zarówno pisanie spontaniczne, kopiowanie tekstów i rysowanie przysparza znaczne problemy dla osoby z ta przypadłością.

Dysgrafia to przypadłość, która bardzo często towarzyszy innym chorobom, między innymi, dysgrafia może łączyć się z autyzmem, ADHA czy też Zespołem Tourette’a.

Objawy dysgrafii

• Można wyróżnić wiele objawów dysgrafii, do najwcześniejszych objawów należą między innymi problemy z trzymaniem przyrządu do pisania, nieprawidłowe i kurczowe trzymanie długopisu. Osoby z wczesnymi objawami dysgrafii (najczęściej dotyczy to oczywiście dzieci) mają tendencję do zaginania kartek w tak zwane ośle uszy. Jeśli dziecko unika zadań, które wymagają pisania bądź malowania, mają problemy z rozróżnieniem dużych od małych liter i na odwrót to może to również oznaczać, że dziecko ma dysgrafię. Do innych wczesnych objawów można zaliczyć bardzo szybkie męczenie się w trakcie pisania, a także spore problemy w narysowaniu prostej linii oraz problemy w utrzymaniu odpowiedniego kierunku pisania w liniach w zeszycie.
• Dziecko w wieku szkolnym, które wykazuje tendencje do dysgrafii przede wszystkim może pisać bardzo nieczytelnie, a także może posiadać spore problemy w tworzeniu odpowiednich kształtów liter lub też ich niedopełnianiu. Dziecko z dysgrafią w wieku szkolnym ma również problemy z odróżnianiem liter podobnych do siebie takich jak „l”, „ł” i „t” lub „b” i „d” i tym podobnych. Wypowiadania na głos wyrazów, które dziecko chce zapisać, niejednolita wielkość liter w tekście oraz zmiany pochylenia w pisaniu i pomijanie niezbędnych elementów takich jak haczyki, kreski czy kropki to również objawy które zalicza się do dysgrafii.
• Także u dorosłych można wyróżnić kilka objawów, które mogą świadczyć o dysgrafii. Przede wszystkim będą to wszelkiego rodzaju problemy ze zrozumieniem tekstu pisanego, a także problemy związane z przelaniem na papier swoich myśli. Młodzież i dorosłe osoby, które mogą cierpieć na dysgrafię mają problemy ze składnią zdań oraz ich gramatyką.

Diagnozowanie dysgrafii

Nie ma możliwości zdiagnozowania dysgrafii czy to u dziecka czy u osoby dorosłej jedynie na podstawie przyjrzenia się i szczegółowej analizy już napisanych tekstów. Konieczna jest obserwacja wielu czynników, które również mogą świadczyć o tym, że dana osoba ma problemy z dysgrafią. Trzeba zwrócić uwagę na ogólną postawę osoby podczas pisania, na to, jak trzyma długopis, z jaką siła naciska długopisem na kartkę, czy wykonuje płynne ruchy podczas pisania oraz chociażby to czy śledzi wzrokiem pisany przez siebie tekst. Występuje jeszcze wiele innych czynników, na które lekarz zwróci uwagę podczas obserwacji danej osoby.

Leczenie dysgrafii

Wyróżnia się przede wszystkim trzy rodzaje leczenia dysgrafii. Przede wszystkim podstawową sprawą będą dodatkowe ćwiczenia, które pomogą udoskonalić umiejętność pisania oraz poboczne umiejętności, które są bezpośrednio związane z samym pisaniem. Drugim sposobem leczenia dysgrafii jest zmniejszenie wymagań odnośnie osoby cierpiącej na dysgrafię, w szczególności dotyczy to charakteru pisma, nie możemy naciskać na osobę by pisała czytelnie i estetycznie jeśli tego po prostu nie potrafi, naciskanie może powodować jedynie większe problemy. Trzecią metodą może być totalne zmienienie formy pisania, na przykład na pisanie na komputerze. Jeśli mamy do czynienia z dysgrafią motoryczną powinniśmy zadbać o to by osoba z takimi problemami wykonywała dodatkowe ćwiczenia wspomagające koordynację ruchową. Trzeba pamiętać o tym, że sposób leczenia powinien zostać dobrany indywidualnie wprost do konkretnego przypadku dysgrafii, w takim przypadku nie obejdzie się bez interwencji specjalisty.