Wrzuć artykuł na Fejsa! poleć na NK
Achalazja przełyku, nazywana również kurczem przełyku, to jedna z najczęściej diagnozowanych chorób motorycznych przełyku. Polega na niewłaściwej pracy dolnego zwieracza przełyku, który nie rozkurcza się lub brakiem ruchów trzonu przełyku (środkowa jego część). Skutkiem tych upośledzeń w pracy przełyku jest nieprawidłowe przechodzenie pokarmu do żołądka, polegające na tym, że przyjęte pożywienie pozostaje w przełyku zbyt długo.
Przyczyny achalazji nie są do końca jasne. Współczesna medycyna rozważa wpływ czynników autoimmunologicznych, polegających na patologicznej reakcji układu odpornościowego przeciw własnym tkankom; w grę mogą wchodzić także czynniki środowiskowe lub zakaźne. Nieprawidłowe rozkurczanie dolnego zwieracza przełyku jest najprawdopodobniej efektem uszkodzenia komórek nerwowych w ścianie przełyku z naciekiem z komórek zapalnych, takich jak limfocyty T, eozynofile i komórki tuczne. Niemałą rolę w achalazji przełyku odgrywa czynnik genetyczny – predyspozycje rodzinne występują w około 2% wszystkich zbadanych przypadków kurczu przełyka.
Częstotliwość występowania achalazji jest równa u obu płci. Najczęściej dotyka osób w wieku od 30 do 60 lat. Schorzenie to stanowi aż 70% wszystkich patologii związanych z kurczliwością przełyku. Statystyka wykazuje, że kurcz przełyku dotyka 1 osoby na 100 000 w ciągu roku. Zdarza się, ze achalazja dotyka także dzieci, sporadycznie pod postacią tzw. zespołu Allgrove’a. Towarzyszy jej wówczas zanik wydzielania łez oraz choroba Addisona.
Objawy kurczu przełyku mają przebieg typowy dla tej choroby. W początkowej fazie pojawiają się problemy z przełykaniem pokarmów stałych. Po jakimś czasie dysfunkcja zaczyna obejmować również pokarmy płynne. Choremu zdarza się zarzucanie treści pokarmowej, czyli ponowny jej przepływ z żołądka do przełyku. Do tych objawów dołącza zgaga, ból w klatce piersiowej, przewlekły kaszel i przewlekłe krztuszenie się. Konsekwencją trwania takiego stanu rzeczy jest utrata masy ciała na skutek zaburzeń połykania. Wskutek zarzucania treści pokarmowej może dojść do zapalenia płuc i oskrzeli. Inne możliwe powikłania to zapalenie błony śluzowej przełyku i krwawienie do przewodu pokarmowego, które jednak występuje niezwykle rzadko. Niekontrolowany rozwój schorzenia prowadzi do znacznego zwężenia przełyku, poszerzenia jego światła powyżej zwężenia oraz istotnego ścieńczenia ściany. Szacuje się, że po 15 – 25 latach trwania choroby ryzyko zapadnięcia na raka przełyku jest 30 – 100 razy większe w stosunku do osób zdrowych.
Każdorazowo problemy z połykaniem powinny nas skłonić do wizyty u gastrologa, który zleci odpowiednie badania, umożliwiające zdiagnozowanie źródła dolegliwości. Podstawową procedurą w przypadku achalazji jest wykonanie badania radiologicznego górnego odcinka dróg pokarmowych przy użyciu środka kontrastowego oraz badania endoskopowego, czyli gastroskopii. U osób z kurczem przełyku obraz radiologiczny przedstawia dolny zwieracz przełyku uformowany w kształt tzw. ptasiego dzioba. Ściany przełyku mają gładki zarys i ostro zwężają się ku dołowi. Badanie endoskopowe pomoże wykluczyć inną przyczynę kurczu przełyka. Wyjaśni też, czy schorzenie powiązane jest z powstaniem przepukliny przełykowej, co ma niezwykle istotne znaczenie przed podjęciem leczenia operacyjnego.
Leczenie achalazji następuje metodą endoskopową lub operacyjną. Endoskopowy zabieg poszerzania przełyku obejmuje zabieg poszerzenia mechanicznego oraz wstrzykiwanie toksyny botulinowej. Przed wykonaniem zabiegu pacjent przez 12 godzin powstrzymuje się od spożywania jakichkolwiek pokarmów. Jest on wykonywany w znieczuleniu częściowym, pod kontrolą radiologa. Wstrzykiwanie toksyny doprowadza do miejscowego porażenia zakończeń nerwowych, co prowadzi do zwiotczenia przełyku. Jej podawanie jest zalecane osobom, u których nieskuteczne lub niewskazane są inne formy terapii. Do powikłań po zabiegu endoskopowym dochodzi niezwykle rzadko.
Natomiast leczenie operacyjne polega na kardiomiotomii, oznaczającej podłużne nacięcie mięśni przełyku i wpustu. Skuteczność terapii chirurgicznej porównywalna jest z endoskopowym poszerzeniem przełyku. Leczenie operacyjne zalecane jest w przypadku zwężenia wpustu, uniemożliwiające wprowadzenie prowadnicy oraz wiek chorego, wynoszący mniej niż 30 lat. Innym wskazaniem jest też perspektywa przeprowadzania częstych sesji poszerzeń endoskopowych. Zdarza się, że mimo kardiomiotomii, niektórzy pacjenci nadal odczuwają problemy z połykaniem. Jeżeli poszerzenie poprzeczne przełyku sięga ponad 8 cm może wystąpić konieczność częściowego usunięcia przełyku.
Was this helpful?
0 / 0