Padaczka (epilepsja) to grupa schorzeń przewlekłych, których istotą są napady o nagłym początku i nagłym ustępowaniu. Podziały padaczki są różne, np. w zależności od charakteru napadów (napady małe, duże, psychoruchowe, uogólnione, częściowe). Inny podział dotyczy umiejscowienia uszkodzeń mózgu. Tu wyróżnia się padaczkę, np. czołową, ciemieniową, potyliczną i skroniową.
Padaczka skroniowa – przyczyny
- najczęściej uszkodzenie skroniowych okolic mózgu w następstwie nieprawidłowego porodu,
- uraz czaszki.
Charakter napadów skroniowych zależy od:
- rozległości uszkodzeń okolic skroniowych mózgu,
- od wieku dziecka.
Padaczka skroniowa u dzieci
Padaczka skroniowa u niemowląt i dzieci 1-2 letnich – przeważają drgawki kloniczne uogólnione (konwulsje) – niezależne od woli, krótkie, szybkie i powtarzające się skurcze mięśni szkieletowych całego ciała.
U dzieci 3-6 letnich – napady skroniowe mogą mieć formę:
- Napadowych bólów brzucha (padaczka brzuszna) – napady nagłych i krótkotrwałych bólów brzucha. Występuje w okresie pełnego zdrowia, bez względu na jakość i ilość spożytych pokarmów. Bólom tym towarzyszyć może zblednięcie lub silne zaczerwienie twarzy, lekka sinica wokół ust i nosa oraz senność po ustąpieniu napadu.
- Drugą formą są napady padaczkowe małe, w czasie których, w odróżnieniu od typowych napadów małych, występuje: mlaskanie, głośne przełykanie, żucie, lub kilkakrotne powtarzanie zawsze tych samych słówy, sylab, zdań.
U dzieci 7-8 letnich – pojawiają się typowe dla padaczki skroniowej:
- Napady psychoruchowe – polegają na kilkunastnosekundowych zaburzeniach świadomości, w czasie których dziecko bezwiednie wykonuje wiele prostych czynności, np. zwija i rozwija róg kołnierzyka, gładzi się po włosach, głośno cmoka. Czasem napady te mają charakter bardziej złożony: mimo zaburzenia świadomości dziecko nadal wykonuje tę samą czynność, którą zaczęło przed napadem, np. gryzie i żuje bułkę. Dziecko nie pamięta czynności wykonywanych w czasie napadu, a czasem nie wie, że miało napad. Jest to zjawisko amnezji ponapadowej.
- Zaburzenia spostrzegania – zakłócenia procesów poznawczych przejawiające się występowaniem złudzeń zmysłowych (iluzje), omamy wzrokowe i słuchowe, makropsje (polegające na wrażeniu, że przedmioty lub osoby powiększają się i przybliżają), mikropsje (polegają na widzeniu przedmiotów i osób pomniejszonych i jakby oddalonych).
U dzieci 9-12 letnich – odróżnia się zaburzenia psychosensoryczne:
- wzrokowe – dziecko widzi żywe poruszające się postacie ludzi, zwierząt, krasnoludków, osób świętych,
- słuchowe – np. słyszy muzykę, rozmowy,
- węchowe – np. czuje zapach gazu, nafty, pasty podłogowej, benzyny itp,
- smakowe – odczuwa dziwne smaki w ustach, np. smak krwi, ropy, goryczy.
Zaburzenia te dziecko ocenia krytycznie i jest przekonane, że to co widzi, słyszy, czuje jest nierzeczywiste i nierealne.
Padaczka skroniowa może też występować u dorosłych. Napady skroniowe u dorosłych polegają na:
- Różnego rodzaju doznaniach psychicznych.
- Wrażeniu obcości otoczenia.
- Zniekształceniu postaci i rzeczy.
- Nierozpoznawaniu twarzy i osób.
- Zaburzeniach interpretacji – pacjent odbiera nowe przedmioty lub sytuacje jako dobrze znane, już widziane lub przeżyte wcześniej (deja vu, deja vecu), albo odwrotnie przedmioty i sytuacje znane wydają się mu zupełnie obce, nowe (jamais vu, jamais vecu). Niekiedy chory ma wrażenie nagłego napływu odległych wspomnień, odczuwanych bardzo żywo i wyraźnie, lub też przesuwanie się obrazów z życia “jak na filmie”.
Charakterystyczne dla padaczki skroniowej są ponapadowe stany pomroczne, w czasie których chorzy pozornie sprawnie i jak gdyby przytomnie wykonują mniej lub bardziej skomplikowane czynności.
Padaczka skroniowa – leczenie
Podstawowym leczeniem w tego typu padaczce jest farmakoterapia. Celem leczenia jest zmniejszenie częstotliwości napadów. Rokowanie zależy w znacznym stopniu od wczesnego rozpoznania, właściwego doboru leków, systematycznego leczenia oraz podatności chorego na leczenie.
Was this helpful?
1 / 0