Bernardyni

Czym charakteryzują się Bernardyni? Jakie ten zakon ma cele, jakie założenia, jakie podejście do życia i do innych ludzi? Na początku należy powiedzieć, że prawidłowa nazwa to Zakon Braci Mniejszych, która używana była na ziemiach przedrozbiorowej Polski, oraz na Litwie, Ukrainie i Białorusi.

Bernardyni

Dziś pełna nazwa tego zakonu brzmi, Prowincja Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Polsce. Pierwszy klasztor został utworzony w dawniej stolicy Polski – Krakowie pod wezwaniem świętego Bernardyna ze Sieny. Pierwszym, który zajął się tworzeniem zakonu Bernardynów był święty Bernard z Clairvaux.

To, co charakteryzuje te zakony, to na pewno przebywanie i apostolstwo wśród prostego ludu. Dla Bernardynów głównym celem było i jest opiekowanie się sanktuariami, czy też głoszenie nauki ludziom, którzy tego potrzebują. Bernardyni dziś z pewnością stanowią dużo mniejsza grupę, niż to było wcześniej. W wyniku bowiem licznych zaborów wiele klasztorów skasowano, przetrwały tylko te, które mieściły się na terenie zaboru austriackiego. Po II wojnie światowej, wielu bernardynów rozproszyło się po całym świecie,. Znaleźli się miedzy innymi w Zachodniej Europie, czy też Ameryce. Mieszkają tam do dziś i pełnią duszpasterską troskę nad polskimi emigrantami. W przeciwieństwie do benedyktynów, którzy zamieszkując jedno miejsce, na całe życie, nigdy stamtąd nie wyjeżdżali. W przypadku zaś bernardynów, cechą charakterystyczną było to, że wciąż byli w rozjazdach i w podróżach, głosząc nauki i pomagając innym ludziom.

Bernardyni – historia

Mówiąc o historii tych zakonów, przede wszystkim należy wspomnieć, że w wyniku reformy w XIV wieku, żyjący wówczas zakon, podzielił się na dwie, a potem nawet na trzy części. Byli to więc Bracia Mniejsi – OFM, Bracia Mniejsi Konwentualni – OFMConv i Bracia Mniejsi Kapucyni – OFMCap.

Bernardyni w Polsce

Bernardyni w Polsce stanowią dziś około 350 braci rozmieszczonych po różnych placówkach, których łącznie jest 28. Rozlokowane są one w południowo – wschodniej i środkowej Polsce. Pod opieką mają sanktuaria w: Kalwarii Zebrzydowskiej, Leżajsku, Krakowie, Piotrkowie Trybunalskim, Lublinie, czy też Hrubieszowie. Można wyróżnić kilku świętych, którzy wypełniali szeregi bernardynów. Są to: Święty Jan z Dukli, Święty Szymon z Lipnicy, czy na przykład Sługa Boży Rafał z Proszkowic.

Jak widać, Bernardyni na przestrzeni wieków bardzo ucierpieli ze względu na trwające zabory, czy też wojnę i niestety zmniejszyli swoje szeregi. Nadal jednak dzielnie działają i głoszą swoją naukę. Najważniejsze jest to, że chcą świadczyć pomoc i robią to z czystą przyjemnością. Dbają o świątynie, starają się pomóc biednym i schorowanym, organizują liczne festyny i spotkania, na których chętnie się bawią i razem z innymi głoszą to, co do nich należy.

Nie zawsze w ilości jest siła. Jeśli ktoś pokazuje całym swoim sercem, jak ważną rolę odgrywa Miłość Boża, zaufanie Mu, oddanie się, wówczas nie potrzeba wielu działaczy. Wystarczą jedynie osoby, które dają swoje serce i robią wszystko z miłością. Wtedy owoce działania są widoczne, a to jest najcenniejszy i najpiękniejszy skarb.