Choroba Parkinsona

Wrzuć artykuł na Fejsa! poleć na NK

Po raz pierwszy chorobę tę opisał w 1817 roku angielski lekarz, lord James Parkinson. Nazwano ją od jego imienia. Choć od wykrycia choroby minęło już prawie 200 lat, wciąż nieznana jest do końca jej przyczyna. Są jednak pewne czynniki, które mogą tę chorobę powodować. Pierwsze symptomy choroby pojawiają się w wieku 50-60 lat, ale zapadają na nią nawet ludzie około trzydziestki. Choroba Parkinsona rozwija się powoli i niepostrzeżenie.

Mechanizm powstawania choroby Parkinsona

W chorobie Parkinsona zbyt szybko następuje ubytek dopaminy. Dopamina to jeden z głównych neuroprzekaźników gwarantujących sprawny obieg informacji między komórkami i sprawność ruchów. U chorych na tę chorobę w istocie czarnej mózgu zaczynają umierać wytwarzające ją neurony. Dopamina odpowiedzialna jest też za poruszanie się. Gdy jej produkcja spadnie do 20 % uruchamiane zostają łańcuchy wadliwych sygnałów, które prowadzą do pojawienia się sztywności, drżenia i wzmożenia napięcia mięśni.

Choroba Parkinsona – objawy • Choroba zaczyna się spowolnieniem, uczuciem sztywnienia i bólem mięśniowym. Chory rzadko mruga, chodzi drobnymi kroczkami. • Głównymi objawami są drżenie i sztywność. • Chorzy mają łojotokową twarz i obficie się ślinią. • Pacjenci mają trudność w rozpoczęciu ruchu, którego z kolei nie mogą potem zahamować. • Charakterystyczna sztywność mięśniowa dotyczy głównie mięśni kończyn i tułowia. We wczesnym okresie wykrywa się ją podczas biernego zginania i prostowania kończyn. Ruchy te odbywają się jakby zrywami. • Pojawiają się bóle i drżenie kończyn, zwłaszcza w czasie spoczynku oraz kłopoty z mówieniem, a nawet połykaniem. • W przeciwieństwie do choroby Alzheimera chory ma sprawny umysł.

• Przebieg choroby na ogół postępuje, prowadząc w ciągu 10-15 lat do inwalidztwa.

Choroba Parkinsona – przyczyny • Mutacje paru genów, w tym GIGYF2. Brak jednak dowodów na rodzinne występowanie choroby. • Wpływ na zachorowanie może mieć zatrute środowisko, bo objawy przypominające Parkinsona pojawiają się przy uszkodzeniu mózgu czadem, rtęcią czy metanolem. • Nie wyklucza się też wpływu poziomu insuliny i insulinopodobnego czynnika wzrostu (IGF) w organizmie.

• Używanie niektórych leków.

Choroba parkinsona – diagnoza

Diagnoza jest trudna. Pierwsze objawy choroby: mniejsza sprawność, niezgrabne ruchy czy garbienie się można uznać za objawy reumatyzmu lub starości. Dlatego najpierw trzeba wykluczyć choroby przypominające parkinsonizm. Obumierania komórek mózgowych nie można wykryć podczas badania USG, zdjęcia RTG, rezonansu magnetycznego, EEG ani tomografią komputerową. Również badanie moczu, płynu mózgowo-rdzeniowego i analiza krwi nie wykażą tej choroby.

Choroba Parkinsona – leczenie

Uzupełnienie brakującej dopaminy jest niemożliwe ze względu na barierę “krew-mózg”. Dlatego stosuje się lewodopę. Jest to surowiec, z którego powstaje dopamina. Większość pacjentów nią leczona może prawie normalnie funkcjonować. Jednak po 5 latach jej stosowania pojawiają się objawy uboczne. Poprawa trwa coraz krócej, lub wcale nie następuje. Mogą pojawić się bolesne kurcze mięśni i konwulsje. Wtedy podaje się choremu kombinacje kilku leków. Podaje się też preparaty hamujące rozkład dopaminy i zwiększające jej stężenie w mózgu. Wciąż trwa poszukiwanie nowych leków. Czasem jedynym wyjściem jest operacja. By opóźnić postęp choroby i złagodzić skutki wskazane jest podjęcie ćwiczeń rehabilitacyjnych. Mieszkanie należy przystosować do samodzielnego funkcjonowania chorego w domu (np. uchwyty ułatwiające siadanie i wstawanie, usunąć rzeczy, o które chory łatwo może się potknąć).

Was this helpful?

0 / 0