Wrzuć artykuł na Fejsa! poleć na NK
Nieśmiałość to stan psychiczny, w którym są obecne charakterystyczne elementy płaszczyzny motywacyjnej, behawioralnej lub poznawczej. Pojawiają się one w sytuacji gry dana osoba jest oceniana przez inne osoby. Nieśmiałość składa się przede wszystkim z uczuć takich jak: zażenowanie, skrępowanie, zakłopotanie i lęk. Przeżywaniu nieśmiałości najczęściej towarzyszą różne niepożądane objawy – przyśpieszony puls, pocenie się, zaczerwienienie na twarzy, napięcie mięśniowe (najczęściej mięśni twarzy). Niektóre z tych objawów są bardzo łatwe do zaobserwowania. Obawa przed zdemaskowaniem nieśmiałości dodatkowo ją potęguje. Zdaniem niektórych specjalistów skrajną postacią nieśmiałości jest fobia społeczna – najczęściej występujące zaburzenie lękowe.
Dziecko nieśmiałe
Mianem nieśmiałych określone są dzieci bierne społecznie i zahamowane. Przejawiają skłonności do unikania kontaktów, zamykania się w sobie, odizolowania. Są z reguły spokojne i uległe, rzadko wykazują jakąkolwiek inicjatywę. Zwykle są również posłuszne, nie zwykły popadać w konflikty z rówieśnikami, nikomu nie wadzą. Dlatego wielu rodziców i nauczycieli może nie zdawać sobie jak wielkie istnieje dla takiego dziecka zagrożenie. Dzieci takie mają kłopoty w kontaktach z rówieśnikami, izolują się od otoczenia, nie przeżywają więc zdarzeń w grupie, nie uczestniczą w jej życiu, radościach i spontaniczności. W poważniejszym przypadku zahamowanie takie może prowadzić do nerwic, chorób o charakterze psychicznym lub psychosomatycznym, zaś w skrajnych przypadkach może dojść nawet do prób samobójczych.
O ile w przypadku dzieci agresywnych ich problemy niejako same „rzucają się w oczy”, o tyle w przypadku dzieci nieśmiałych cała sytuacja rozgrywa się w psychice dziecka, co jest wielkim dla niej zagrożeniem. Dziecko takie najczęściej pozbawione jest pomocy rodziców i ze swoimi problemami musi radzić sobie samo, narażone jest zatem na pogłębianie się następstw zahamowania i izolacji od otoczenia.
Nieśmiałość – przyczyny
Nie są znane przyczyny, dla których nieśmiałość rozwija się u niektórych ludzi, a u innych nie. Niektórzy naukowcy są skłonni całą tę wątpliwą zasługę przypisać genetyce i dziedziczeniu, inni zaś błędom wychowawczym rodziców. Jednak najprawdopodobniej prawda leży gdzieś pośrodku. Są bowiem dzieci podatniejsze na rozwinięcie się nieśmiałości, jeśli więc trafią na niesprzyjające warunki w domu, to nieśmiałość ujawni się w całej okazałości. O ile jednak na genetykę nie mamy póki co większego wpływu, o tyle możemy postarać się wpłynąć na kształtowanie się dobrych cech charakteru u naszego dziecka.
Nieśmiałe dziecko nie potrafi wpasować się w grupę rówieśniczą, tymczasem każdy rodzic chciałby, by jego pociecha miała swój kręg przyjaciół, więc istnieje ryzyko, że będzie wywierał na dziecko ciśnienie, żeby jednak zaczęło się bawić. Tymczasem to do rodzica należy zadbanie o to, by dziecko poczuło się lepiej. Pierwszą rzeczą, którą trzeba zrobić, jest zaakceptowanie dziecka takiego, jakim jest, należy pogodzić się z jego nieśmiałością i tym, że potrzebuje więcej niż inne dzieci czasu, aby oswoić się z nowymi doznaniami. Dziecko wiedząc, że akceptujemy je takim jakie jest, łatwiej będzie mogło pokonać swoje bariery wewnętrzne. Sprawą priorytetową jest cierpliwość rodzica oraz przekonanie, że nieśmiali ludzie też potrafią sobie nieźle radzić w dorosłym życiu. Wiele znamienitych pierwszoligowych osobistości niegdyś uchodziło za osoby nieśmiałe.
Dziecko nieśmiałe – terapia
Warto zastanowić się nad zapisaniem dziecka na takie zajęcia, w trakcie których nie ma rywalizacji i możliwe są indywidualne zajęcia ze szkoleniowcem, jak na przykład pływanie, aikido. Zajęcia takie zwiększają pewność siebie młodych ludzi i dodają im wiary we własne siły. Najlepiej sprawdza się tutaj technika niewielkich kroków, w oswajaniu dziecka z otoczeniem i rówieśnikami nie należy próbować metody wrzucania na głęboką wodę. Nie należy w żadnym wypadku wywierać na dziecko presji i zmuszać go do czegoś, czego nie chce robić. Nie powinno się wmawiać mu, że to dla jego dobra.
W celu łatwiejszego przezwyciężenia problemu z dzieckiem warto nawiązać współpracę z wychowawczynią naszego dziecka. Warto poznać jej zdanie na temat dziecka, jak ona postrzega jego kontakty z otoczeniem rówieśniczym. Można wypracować wspólny styl postępowania, wzajemnie się uzupełniać. Pamiętajmy, jakie są najczęściej spotykane przyczyny nieśmiałości: brak wiary w siebie, obawa przed negatywną oceną, strach przed odrzuceniem przez grupę, nieumiejętność nawiązywania kontaktów, przyczyną może być też coś odmiennego w dziecku, np. to że nosi okulary, jest grubsze, ma wadę wymowy.
Psycholog Philip Zimbardo twierdzi, że przyczyną nieśmiałości może być również przejmowanie nawyków od swoich nieśmiałych rodziców (swoiste dziedziczenie nieśmiałości). Często też dziecko zamyka się w sobie, jeśli jego rodzice zawieszają poprzeczkę z wymaganiami zbyt wysoko, lub wyśmiewają jego błędy. Wtedy pociecha chce odnieść sukces, lecz boi się przegranej, z czego jedynym wyjściem zdaje się być komfortowe i pozbawione ryzyka porażki wycofanie.
Was this helpful?
0 / 0