Jamnik jest psem znanym od średniowiecza, aczkolwiek jego pochodzenie nie jest stuprocentowo pewne. Wizerunki psów podobnych do jamnika znane są już od czasów starożytnych. Pojawiały się już na ścianach staroegipskich świątyń. Najbardziej znane jest odkrycie rysunków w świątyni Bescheb. Figurki, kształtem przypominające jamnika, znaleziono w Meksyku, Grecji oraz Chinach. Szczątki tej rasy z czasów imperium rzymskiego znajdowano na terenie Niemiec.
Jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel wskazuje właśnie na Niemcy, jako jego kraj pochodzenia. Dosłowne tłumaczenie nazwy Dachshund oznacza borsuczy pies. Etymologia tej właśnie nazwy związana jest ze zbliżoną do borsuków budową ciała jamnika. Rasa ta wykorzystywana była do polowań na zwierzęta ryjące nory, w tym również właśnie na borsuki. Piśmiennictwo już w XIV wieku wychwalało jamnika jako psa przydatnego do polowań. Jednak to przełom wieku XVI i XVII zapoczątkował wielokierunkowy rozwój tej rasy.
Można zaobserwować dwa główne nurty jej rozwoju. Pierwszy to adaptacja pieska do surowych warunków zimowych, co dało o sobie znać zmianami we wzorcu – masywniejszymi łapami, skróconą kufą i większymi uszami. Adaptacja ta zajęła jamnikowi długie dziesięciolecia, ale poskutkowała też wtórnym lepszym przystosowaniem do ciepła. Drugi nurt rozwoju to przystosowanie do różnego rodzaju polowań. Rozpoczęto zatem tresurę jamników na posokowce, psy zganiające, norowce i psy buszujące. Jamnik stał się psem wielozadaniowym. Służył już nie tylko do wyganiania borsuków z nory, gdzie był zdany sam na siebie, ale również do zaganiania dzików (na tym polu najlepiej spisywał się jamnik szorstkowłosy), buszowania w trawach oraz aportowania (tu najlepiej sprawdzała się odmiana długowłosa). Współcześnie jamniki przygotowuje się do wypłaszania lisów z nory, odchodząc już od użycia tej rasy w polowaniu na borsuki, gdyż stwarzają one zbyt duże zagrożenie dla zdrowia i życia psiaka. Obecnie jamniki podlegają tzw. próbom pracy. Jest to cykl dorocznych imprez, których organizatorem jest Polski Związek Łowiecki. Ich celem jest sprawdzenie i zwiększanie jakości użytkowej psów myśliwskich. Ocenie podlegają walory wrodzone psa oraz jego cechy nabyte w procesie szkolenia.
Jamnik – charakterystyka rasy
Podstawowa charakterystyka rasy obejmuje trzy rodzaje włosia: krótkowłosy, długowłosy, szorstkowłosy, oraz trzy kategorie wielkościowe: standardowa, miniaturowa i królicza. Wysokość tej rasy w kłębie waha się od 17 do 25 cm. Waga jamnika standardowej masy to około 10 kg, natomiast przeciętna długość życia to około 13 lat.
Jamnik krótkowłosy
Jamnik krótkowłosy – jego głównym przeznaczeniem jest gonitwa za zwierzyną. Obecnie bardzo dobrze sprawdza się jako pies trzymany w domu dla towarzystwa. Ze względu na swoje niewielki rozmiary potrzeby ruchowe spokojnie zrealizuje we wnętrzu domu i niedalekich spacerach. Jest psem radosnym i ruchliwym. Miewa skłonności do spontanicznych pościgów za drobną zwierzyną i ptactwem, na co należy zwrócić uwagę przy spacerze bez smyczy. Ta odmiana przez długie lata zapracowała sobie na miano odmiany najbardziej nieustępliwej i złośliwej wśród wszystkich odmian. Mimo to wykazuje niezwykle silne przywiązanie do właściciela i jest skłonny oddać za niego własne życie. Jest psem wrażliwym i pamiętliwym, zatem krzyczenie czy podniesienie na niego ręki skutkuje natychmiastową utratą zaufania z jego strony. Wymaga dużo uwagi, ponieważ odrzucony, może stać się groźny. Zaletą jest to, że nie wymaga strzyżenia oraz nie gubi sezonowo włosia.
Jamnik długowłosy
Jamnik długowłosy – odmiana o długiej, lśniącej sierści oraz tzw. piórach na ogonie i zewnętrznej stronie kończyn. Jego bardziej szlachetne pochodzenie ujawnia kształt głowy, niżej osadzone, dłuższe niż u innych odmian uszy. Jest odmianą najspokojniejszą wśród wszystkich. Po spanielach jamniki długowłose ograniczyły wrodzoną inteligencję. Jamnik długowłosy może mieć predyspozycje na psa stróżującego. Mimo niewielkich rozmiarów niezwykle donośnie szczeka. Obcych traktuje ze sporą dozą nieufności i rezerwy. Po odpowiednim ułożeniu może zaprzyjaźnić się z dziećmi.
Jamnik szorstkowłosy
Jamnik szorstkowłosy – to ostatnia, najmłodsza odmiana jamnika. Wyhodowana została na początku XX wieku. Jej geneza wywodzi się najprawdopodobniej ze skrzyżowania jamnika z terierami i pinczerami. Cechuje go niesamowicie silny instynkt i wrodzona upartość. Geny terierów dają o sobie znać poprzez charakterystyczną dla tej odmiany niezrównaną odwagę.
Was this helpful?
1 / 0