Jezus jest najważniejszą dla chrześcijan postacią, uważany jest przez nich za założyciela Kościoła, Syna Boga oraz Zbawiciela. Jezus urodził się najprawdopodobniej w Nazarecie (wg tradycji kościelnej miejscem narodzin Jezusa było Betlejem) około 4 – 8 roku przed naszą erą. Wiara w Jezusa z Nazaretu stanowi podstawę większości wyznań i Kościołów chrześcijańskich, według wierzących Jezus to również wcielenie Boga, którego jest synem. Również muzułmanie uznają istnienie Jezusa, uważają go za jednego ze swoich proroków.
Nadejście Jezusa było wielokrotnie przepowiadane w księgach Starego Testamentu, na jego kartach znajdziemy informacje, że Jezus będzie potomkiem Dawida, wybuduje dom imieniu Boga i zostanie królem, synem Boga. Uzupełnieniem przepowiedni z Księgi Samuela jest informacja z Ksiąg: Izajasza (Jezus narodzi się z dziewicy i będzie miał imię Emmanuel, czyli „Bóg z nami”) oraz Micheasza (Jezus będzie wywodził się z Betlejem Efrata i będzie władał Izraelem). Jezus jest zatem długo zapowiadanym i oczekiwanym Mesjaszem, w zasadzie wszystkie proroctwa dotyczące przyjścia na świat Zbawiciela odnoszą się do jego osoby.
Jezus urodził się w rodzinie żydowskiej, był synem Marii i Józefa. Według dwóch Ewangelii (Mateusza i Łukasza) Józef był potomkiem króla Dawida. W tychże Ewangeliach znajdziemy również informację, że Jezus nie począł się z Józefa, lecz z Ducha Świętego.
Narodzinom Jezusa Chrystusa towarzyszył szereg niezwykłych wydarzeń. Miejscem porodu Marii była stodoła, w której odwiedzili ją trzej mędrcy ze wschodu by przekazać nowo narodzonemu Mesjaszowi dary. Do ubogiej szopy zawiodła ich gwiazda betlejemska. W niedługim czasie po narodzeniu, Jezus z rodzicami musieli uciekać do Egiptu, gdyż władający wówczas Galileą Herod planował przeprowadzenie wielkiej rzezi niemowląt. O mającej nadejść tragedii poinformował Józefa anioł, który objawił mu się we śnie. Po śmierci Heroda Maria, Józef i Jezus wracają z Egiptu i osiadają w Nazarecie.
Nauczanie Jezusa zaczyna się wraz z chrztem, udzielonym przez Jana Chrzciciela w wodach Jordanu. Jan Chrzciciel ogłosił publicznie, że oto ochrzcił oczekiwanego przez wszystkich Żydów Mesjasza i Syna Bożego. Jezus wędrując po wielu krainach Bliskiego Wschodu nauczał ludzi przede wszystkim o wierze, miłosierdziu, miłości bliźnich i Boga, sprawiedliwości, wybaczeniu, nadziei, cierpieniu. Najbardziej znane jest Kazanie na Górze, które zawarło w sobie najważniejsze elementy nauczania Chrystusa, oraz fundamentalną dla chrześcijan modlitwę „Ojcze nasz” i osiem błogosławieństw. Naukom głoszonym przez Nazarejczyka towarzyszyło wiele cudów, takich jak wskrzeszanie umarłych (bardzo znane jest wskrzeszenie Łazarza), uzdrowienia chorych, trędowatych, niewidomych, kalekich, przemiana wody w wino, chodzenie po wodzie, uciszenie sztormu, wypędzanie złych duchów, rozmnożenie chleba.
Działalność ewangelizacyjna Jezusa w krótkim czasie zdobyła popularność. Jezus wybrał sobie dwunastu uczniów zwanych apostołami, którzy towarzyszyli mu w wędrówkach i nauczaniu, a po jego śmierci kontynuowali dzieło swojego mistrza. Wśród uczniów Jezusa było dwóch ewangelistów (Mateusz i Jan), którzy opisali to, co widzieli, pozostawiając potomnym świadectwo życia Mesjasza. Dwaj inni ewangeliści, Marek i Łukasz, nigdy nie widzieli Jezusa.
Jezus przez cały okres swoich wędrówek i nauczania podkreślał, że niedługo nadejdzie jego czas, zostanie pojmany i zgładzony. Nazarejczyk twierdził, iż jest Barankiem Bożym, którego misją jest odkupienie grzechów całej ludzkości poprzez swoją śmierć. Zguby Jezusa pragnęli również saduceusze i faryzeusze, którzy bali się, iż jego działalność spowoduje wybuch powstania przeciw okupantowi Rzymskiemu i ściągnie nieszczęścia na ziemie żydowskie. Ponadto starszyzna ludu żydowskiego oburzała się na twierdzenie, że Chrystus jest Mesjaszem i Synem Boga, uważali to za bluźnierstwo zasługujące na karę śmierci. Wysoko postawionym Żydom nie podobało się również to, że Jezus otacza się ludźmi z marginesu, prostymi, wykluczonymi, pogardzanymi poborcami podatków, prostytutkami, a w stosunku do obywateli wykształconych i uczonych w Piśmie staje się surowym i wymagającym nauczycielem, zarzucającym im pobożność na pokaz, udawaną religijność. Żydzi uczeni w Piśmie przekupili jednego z apostołów – Judasza, który wydał im Jezusa, którego postawiono przed sądem religijnym – Sanhedrynem, oskarżając go o bluźnierstwa. Został wydany namiestnikowi Rzymskiemu – Poncjuszowi Piłatowi, oskarżono go o podburzanie ludu, podawanie się za króla, namawianie do niepłacenia podatków. Piłat, nie znajdując winy, odsyłał Jezusa do właściwego mu sądu żydowskiego. Po wielokrotnych przepychankach między sądami, skazano Jezusa na biczowanie, a następnie na śmierć poprzez ukrzyżowanie.
Zgodnie z tradycją chrześcijańską Jezus Chrystus zmartwychwstaje na trzeci dzień po ukrzyżowaniu i przez czterdzieści dni pozostaje na ziemi, udowadniając swoim uczniom i wyznawcom, że śmierć nie była końcem, oraz nauczając o istocie męczeństwa i powstania z martwych.
Was this helpful?
0 / 0