Kickboxing

Kickboxing to jedna z dyscyplin sportów walki, będąca połączeniem zarówno bokserskich ciosów pięściami jak i kopnięć. Nazwa dyscypliny pochodzi od angielskich słów kick, oznaczającego kopnięcie oraz boeing, oznaczającego boks. Angielska nazwa kick-boxing weszła do większości języków. W większości z nich została dostosowana fonetycznie i językowo, na określenie ogółu sportów walki, w których, w których uderza się przeciwnika za pomocą ciosów bokserskich i kopnięć. Jest to jednak znaczne i niewłaściwe uproszczenie. Mimo, że boks tajski, chińskie sanshou, savate, boks birmański oraz niektóre odmiany taekwondo i karate wykazują cechy podobne do kickboxingu to są one odrębnymi sztukami walki. To, że ich przedstawiciele startują również w zawodach kickboxingu nie przemawia w żaden sposób za tym by uznać te dyscypliny za tożsame. Ścisłe znaczenie słowa kickboxing odnosi się do sztuk walki rozwiniętych przez Japończyków i Amerykanów w latach 60. i 70. XX w.

Kick boxing japoński powstał z połączenia boksu tajskiego i karate. Rozwinął się w drugiej połowie lat 60. za przyczyną Osamu Noguchi. Ten promotor bokserski zachwycony walkami, jakie zobaczył w Tajlandii postanowił zaszczepić boks tajski wśród swoich rodaków. Za jego sprawą do Japonii sprowadzono trzech tajskich bokserów. Mieli oni walczyć z karatekami ze szkoły Oyama, którą później nazwano Kyokushin. Walki zakończyły się dwiema wygranymi japońskich karateków, jedna ich porażką. Walki te dały początek studiowaniu przez Osamu Noguchi boksu tajskiego, do którego dołączył on elementy karate, tworząc nowy styl zwany kickboxingiem. W pierwotnym zamyśle Noguchi nowa walka obfitowała w ciosy pięściami, kopnięcia, uderzenia kolanem czy łokciem, a także rzuty typowe dla judo i charakterystyczne dla karate ciosy głową. W ostatecznym jednak kształcie zdecydowano się na odrzucenie ciosów głową i rzutów judo. Dzięki wspaniałym zwycięstwom Tadashi Sawamury kickboxing stał się niejako japońskim sportem narodowym. Transmisje walk zaczęto transmitować nawet w telewizji. Jednak wraz zakończeniem kariery Sawamury kickboxing stracił swą ogromną popularność. Jego swoisty renesans nastąpił dopiero w 1993 r. wraz z powołaniem do życia organizacji sportów walki K1.

Historia amerykańskiego kick-boxingu sięga lat 70. XX wieku.

Źródłem jego narodzin były fatalnie skonstruowane przepisy. Zabraniały one w czasie trwania zawodów zadawania ciosów z pełną siłą, co nie spodobało się amerykańskim karatekom. Zaczęli oni poszukiwać rozwiązań, które umożliwiłyby walkę z pełną siłą, co w ich mniemaniu miałoby być bardziej realne i widowiskowe. W szybkim czasie wprowadzono więc tzw. full-contact karate. Polegało ono na zadawaniu ciosów z pełną siłą, dopuszczono kopnięcia w głowę. Za najbardziej pożądane i świadczące o wielkich umiejętnościach było zakończenie walki nokautem. Na wzór zaczerpnięty z ringów bokserskich zawodnicy zaczęli zakładać rękawice. W początkowym okresie walki kickboxingu amerykańskiego prowadzono na matach, bez podziału na jakiekolwiek kategorie wagowe. Później jednak zdecydowano się na podział zawodników według wagi, a spotkania odbywały się w ringach bokserskich. Największe trofea pierwszych kickboxerskich walk zgarnęli Joe Lewis, Bill Wallace, Benny Urquidez.

Wśród licznych formuł i zasad kick-boxingu można wyróżnić pięć podstawowych:

• Full contact – dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie i kopnięcia powyżej pasa. Regulamin stanowi, że podczas rundy zawodnik musi wyprowadzić co najmniej osiem kopnięć. Jeżeli jest ich mniej niż osiem to traci jeden punkt. Zabronione jest uderzanie łokciami i kopanie kolanami. Walka toczy się na ringu bokserskim, w systemie trzech rund, po dwie minuty każda.
• Low kick – dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie oraz kopnięcia, ale tylko do wysokości głowy. Nie nalicza się minimalnej liczby kopnięć, walka podobnie jak w przypadku full contact, toczy się na ringu, w takim samym systemie rundowym. W tej formule nie wolno kopać kolanem ani uderzać z łokci.
• K1 – jest to formuła spopularyzowana przez japońską organizację K1 powstałą w 1993 r. Dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie, w tym także obrotowe ciosy pięścią. Wolno używać kopnięć, również tych z kolana bez względu na ich wysokość. Walka, mająca miejsce na ringu trwa trzy rundy po trzy minuty lub pięć lub po trzy minuty każda.
• Thai boxing – jest to złagodzona wersja muay thai, gdzie dopuszczalne są wszelkie ciosy bokserskie w tym także obrotowe uderzenia pięścią oraz kopnięcia i ciosy kolanami bez względu na wysokość. Dozwolone są rzuty, walka w klinczu i podcięcia.
• Semi contact – formuła nastawiona na szybkość, liczą się czyste trafienia przeciwnika.