Kot norweski leśny, z norweskiego zwany Nors skogkatt, to naturalnie występująca rasa, bardzo dobrze przystosowana do życia w chłodnym klimacie. Koty te już od dawien dawna przemieszczają się po bezludnych rubieżach Norwegii, a pierwsze zapiski na ich temat pojawiły się w XIII w. Rasa ta od zawsze fascynowała swoimi gabarytami, dzikością i pięknym futrem. Norweski kot leśny stał się nawet dobrem narodowym – w latach 70. ubiegłego stulecia król Norwegii, Olaf, uhonorował go mianem kota narodowego. Nie bez znaczenia na ten fakt wpływ miały opowieści, jakoby historia tego wspaniałego kota sięgała czasów dzielnych Wikingów. Mieszkańcy utrzymują, że koty norweskie towarzyszyły Wikingom w czasie ich niezliczonych wypraw. Opowieści te mogą mieć w sobie sporą dozę prawdy, biorąc pod uwagę fakt, iż skogkatty to urodzeni myśliwi. Już od najdawniejszych czasów używano ich do eliminowania całych populacji gryzoni – zarówno tych na łodziach jak i tych zamieszkujących wsie i farmy.
Koty norweskie dzielnie znosiły srogi klimat, codziennie towarzysząc człowiekowi w najróżniejszych czynnościach. Niestety XIX w. przyniósł nagły spadek ich liczebnej, jak dotąd, populacji. Jako przyczynę tego stanu rzeczy upatruje się krzyżowanie dzikich kotów długowłosych z ich udomowionymi krótkowłosymi pobratymcami. Wobec tak nagłego spadku ich liczby w latach 30. XX w. rozpoczęto intensywne prace mające za cel przywrócenie pierwotnej, długowłosej postaci norweskiego kota leśnego. Prace te jednak zarzucono z powodu wybuchu w Europie II Wojny Światowej. Stan stagnacji potrwał dość długo, bo do planu powrócono dopiero 30 lat po zakończeniu działań wojennych. Rok 1975 to czas szczęśliwy dla tej rasy, albowiem na terenie Norwegii powołano do życia pierwszy klub miłośników tej rasy, zwany Norsk Skogkattring. Prace nad odtworzeniem gatunku i jego ekspansją ruszyły na dobre. Już w cztery lata później od założenia klubu pierwsza para kotów leśnych trafiła do Stanów Zjednoczonych. To właśnie tam skogkatt podbił serca tłumów, szybko zdobywając laury na wystawach, stając się zarazem ulubieńcem oglądających. Jego urodę jeszcze szybciej niż w USA doceniono w Europie. W 1977 r. FIFe jako pierwsza międzynarodowa organizacja felinologiczna zatwierdziła Skagkatta, wpisując go na listę ras, nadając mu wzorzec oraz kod NFO. Początek lat 90. ubiegłego wieku przyniosła kotom norweskim rozgłos i sławę w najdalszych nawet zakątkach ziemi. Skagkatty trafiły w tym czasie do Australii i Japonii, dość późno, bo dopiero w roku 1990 pierwszy kot norweski zawitał do Polski. Rok 1994 to czas kiedy norweg dotarł nawet do Afryki Południowej.
Charakter kota norweskiego jest zupełnym przeciwieństwem chłodu panującego w Norwegii. To bardzo przyjazne i towarzyskie zwierze. Kot uwielbia niezależność i jest bardzo inteligentny, ale towarzystwo ludzi i zabawę z nimi ceni sobie nadzwyczaj wysoko. Kot ten z natury jest żywy i ciekawski, czego nie można odczytać na pierwszy rzut oka z uwagi na jego masywne kształty. Skogkatty muszą polować, zatem może się zdarzyć, ze kot uraczy nas niejednokrotnie prezentem z polowania, co nakazuje mu instynkt prawdziwego łowcy. Kotu trzeba zabezpieczyć odpowiednie warunki ruchowe, ponieważ ma on wielkie upodobanie do wysokościowych spacerów po drzewach. W tej materii sprytem śmiało dorównuje wiewiórkom. Skogkatt to przyjaciel na całe życie. Nie ma nim ani grama agresji, co jest szczególnie ważne gdy pod jednym dachem zwierzę ma przebywać z dziećmi. Ich natura jest cicha i wrażliwa, choć tak naprawdę wiedzą czego chcą. Kot jest otwarty na tresurę i naukę. Jeżeli poświęcimy mu trochę uwagi z łatwością nauczymy go reagowania na jego imię, a nawet spacerów na smyczy.
Mimo bujnego futra pielęgnacja kotka norweskiego nie przyprawi nas o zawrót głowy. Kot nie linieje zbyt obficie, zatem czesanie możemy zamknąć w jednej sesji tygodniowo. Do czesania najlepiej używać szczotki obrotowej, która nie wyrywa żywego włosia, a skutecznie usunie nieżywe futerko. Nieco więcej uwagi trzeba poświęcić wyłącznie w okresie linienia letniego i zimowego.
Karmienie kota norweskiego powinno być dobrane odpowiednio do jego wieku. Przez pierwszy rok powinien być karmiony wyłącznie suchą karmą. W późniejszym etapie sucha karma powinna być owszem, podstawą, ale należy ją urozmaicić mięsem i rybami. Pamiętać jedynie należy, że skagkatt ma bardzo wrażliwy układ pokarmowy, dlatego stanowczo nie zaleca się podawania mięsa surowego. Unikać należy mięsa wieprzowego i mleka.
Kot norweski w dobrych warunkach dożywa średnio 14 lat. Jeżeli jednak zapewnimy mu naprawdę zdrową dietę, poczucie bezpieczeństwa i bliskości skutecznie możemy przedłużyć jego linię życia o dobrych kilka lat.
Was this helpful?
1 / 0