Najnowsza medycyna nie zawsze wymaga dokonania klasycznego zabiegu operacyjnego. W niektórych przypadkach zarówno w celach diagnostycznych jak i operacyjnych wystarczy wykonać laparoskopię. Jest to nowoczesna technika chirurgiczna polegająca na wykonaniu małego rozcięcia w obrębie brzucha (zazwyczaj o szerokości 0.5-1.5 cm) w porównaniu do nacięcia w przypadku klasycznej operacji. Podczas tego zabiegu obraz, w odpowiednim powiększeniu jest wyświetlany na specjalnych monitorach. Laparoskopia obejmuje zabiegi w obszarze jamy brzusznej, jamy miednicy oraz klatki piersiowej.
Polega ona na wykonaniu niewielkiego nacięcia w okolicy pępka, a następnie na wprowadzeniu laparoskopu. W celu rozsunięcia narządów wewnętrznych i zrobienia odpowiedniej przestrzeni wprowadza się do jamy brzusznej pewną ilość gazu, jest nim dwutlenek węgla. Zazwyczaj około 3 do 5 litrów. Organy, które normalnie do siebie przylegają zaczynają się rozdzielać. Po czym można wprowadzić pozostałe narzędzia i przystąpić do wykonywania zabiegu, bez obaw, że któryś narząd zostanie uszkodzony. Obraz z laparoskopu, miniaturowego źródła światła zintegrowanego z kamerą, jest przekazywany na monitor. Po zakończonym zabiegu, na przykład po pobraniu wycinka do badań lub zatkaniu krwawiącego naczynia narzędzia są usuwane a wszelkie nacięcia zszywa się.
Istnieją dwa główne rodzaje laparoskopu. Pierwszy to teleskopowo-drążkowy układ obiektywu, który zazwyczaj podłączony jest do kamery wideo. Natomiast drugi pozbawiony jest tego układu. Na jego końcu umieszczona jest cyfrowa matryca CCD odpowiedzialna za przesył obrazu. Sam obraz przesyłany jest systemem łączy światłowodowych, na końcu których znajduje się źródło światła (przeważnie halogenowe lub ksenonowe).
Oprócz laparoskopu, który jest tu podstawowym narzędziem stosuje się szereg dodatkowych akcesoriów jak klipsownice, systemy ssąco – płuczące, czy systemy montowania optyki do stołu operacyjnego. Samych laparoskopów mamy kilka rozmiarów, różniących się zarówno długością jak i średnicą optyki wyrażoną w milimetrach. Podczas samego zabiegu stosuje się również szereg zminiaturyzowanych narzędzi stosowanych podczas tradycyjnych operacji. Zależy to głównie od rodzaju przeprowadzanego zabiegu.
Wskazania do przeprowadzenia laparoskopii można podzielić na dwa rodzaje, pierwsza z nich to diagnostyka, druga to wykonanie zabiegu. Stosując tego typu badania możemy przeprowadzić diagnostykę urazów brzucha, wątroby, pobrać wycinek do badania (przeprowadzić tzw. biopsję), zdiagnozować stany zapalne w obrębie jamy brzusznej a nawet podjąć próbę znalezienia przyczyny niewyjaśnionych stanów podgorączkowych i gorączki, które mogą być przyczyną gruźliczy czy ropni. Zabieg laparoskopii można wykonywać w celu wycięcia pęcherzyka żółciowego, wyrostka robaczkowego, leczenia przepuklin, refluksu żołądka oraz przeprowadzaniu operacji szeregu narządów wewnętrznych między innymi przepony, wątroby, śledziony, jelita grubego oraz narządów rodnych (jajników i macicy). Metodę tą stosuje się również w przypadku konieczności wycięcia małych torbieli i guzów. Niewątpliwą zaletą takiego zabiegu jest mała inwazyjność i mniejsza liczba powikłań. Małe nacięcie szybciej się goi a co za tym idzie pacjent może mniej leżeć w szpitalu i szybciej wrócić do zdrowia. Blizny w tym przypadku są również dużo mniejsze niż te powstające po tradycyjnym zabiegu operacyjnym.
Jak każda ingerencja w organizm ludzki tak i ta nie jest pozbawiona ryzyka i powikłań. Do głównych należą ryzyko krwotoku z uszkodzonych narządów wewnętrznych, komplikacje związane z zastosowaniem znieczulenia ogólnego, zakażenia ogólne i miejscowe, zator gazowy i zaburzenia akcji serca, które mogą wynikać z zastosowania dwutlenku węgla w celu wypełnienia jamy brzusznej. Jednak wyżej wymienione problemy mogą również wystąpić w przypadku tradycyjnej operacji.
W każdej sytuacji o przeprowadzeniu bądź zaniechaniu przeprowadzenia tego typu zabiegu decyduje lekarz. Są jednak czynniki, które nie sprzyjają przeprowadzeniu takiej czynności lub też całkowicie ją wykluczają. Podstawowym czynnikiem jest brak zgody pacjenta. Lekarz nie może bowiem przeprowadzić bez jego zgody, żadnej czynności poza stanem wymagającym natychmiastowe ratowanie życia, np. gdy jest konieczna operacja poszkodowanego w wypadku. Do przeciwwskazań laparoskopii należą zapalenie otrzewnej, zaburzenia krzepnięcia krwi, otyłość, nadciśnienie, zawał i poważne choroby serca. Ponadto zabieg nie jest możliwy w niektórych przypadkach u pacjentów w podeszłym wieku a całkowicie niewskazany u kobiet powyżej dwunastego miesiąca ciąży.
Was this helpful?
0 / 0