Medytacja to wszelkie działania i praktyki, które mają na celu samodoskonalenie. Medytacja stosowana jest w szczególności przez religie Dalekiego Wschodu (buddyzm, hinduizm, konfucjanizm, taoizm). Elementy medytacji możemy również spotkać w religiach chrześcijańskich i islamie.
Chociaż słowo medytacja oznacza zagłębienie się we własnych myślach, rozważanie, często sam fakt medytowania niewiele ma z namysłem i rozważaniem myśli wspólnego. We wschodnich szkołach filozoficznych medytującym zaleca się oczyszczenie umysłu z wszelkich myśli i wyobrażeń. Inne natomiast techniki medytacji polegają właśnie na wizualizowaniu, budowaniu i tworzeniu obrazów w umyśle. Wizualizacje wykorzystuje się często w buddyzmie tybetańskim.
Cele medytacji
Medytacja może mieć najrozmaitsze cele:
- Osiągnięcie oświecenia.
- Zdobycie pełnej kontroli nad swoim ciałem.
- Polepszenie swojego zdrowia psychofizycznego.
- Osiągnięcie jedności z bóstwem.
- Przełamanie lęku przed śmiercią.
- Pogrążenie się w modlitwie.
Chociaż cele medytacji wydają się być sprzeczne ze sobą, nie ma jednak nic w tym dziwnego. Istnieje bowiem wiele odmian medytacji, może być ona stosowana do różnych celów. Medytacje kojarzą się przede wszystkim z różnymi religiami, szczególnie wschodnimi, jednak medytowanie nie jest sprzeczne z nakazami żadnej religii, nie wymaga również wyznawania żadnej wiary. Dla wierzących będzie formą modlitwy, oddania czci Bogu, dla innych ćwiczeniem umysłu, wyciszeniem się.
Medytacja buddyjska W buddyzmie osoba praktykująca medytację przechodzi poprzez kilka etapów. W trakcie systematycznego praktykowania medytacji zmienia się sposób postrzegania rzeczywistości.
Osiągnięciami w trakcie praktykowania medytacji powinny być:
- Odrzucenie pożądań i przywiązania do spraw świata codziennego, determinacja do wyzwalania się.
- Osiągnięcie wewnętrznego spokoju, skoncentrowanie się na obiekcie medytacji. Stan cechuje się przywiązaniem do przyjemnych doświadczeń wynikających z głębokiej medytacji – błogości, radości, jasności umysłu.
- Ustąpienie przywiązania do błogich uczuć medytacyjnych, pojawienie się niewielkiego przywiązania do pustki.
- Osiągnięcie doskonałości medytacyjnej.
Powyższy przykład jest modelem doskonałym i wyidealizowanym, w rzeczywistości ciężko odnaleźć się na konkretnym etapie, przykład ten ukazuje w przybliżeniu tendencję występowania poszczególnych zmian. Końcowym celem medytacji jest całkowite wyeliminowanie cierpienia oraz jego przyczyn oraz osiągnięcie Oświecenia Doskonałego. Przyczyny cierpienia wg mistrzów buddyjskich są tzw. niewiedza (ignorancja) oraz splamienia umysłu, które powstają podczas działania wbrew prawom karmy.
Medytacja chrześcijańska
Medytacja nie jest domeną jedynie wyznań Wschodu. Coraz większą popularnością cieszy się medytacja chrześcijańska. Obecna była ona od dawna, jednak na fali popularności wierzeń i filozofii Orientu coraz więcej ludzi odkrywa, że i chrześcijanie mają długą tradycję poświęcania się medytowaniu. Medytacja chrześcijańska stanowi bardziej wysublimowaną formę modlitwy, polegającą na kierowaniu swych myśli do Boga, pomijając udział słów, zwracanie się do Najwyższego w ciszy. Sensem medytacji chrześcijańskiej jest wyzwolenie się, otwieranie na prawdę. Medytacja w chrześcijaństwie nie jest ucieczką od otaczającej nas rzeczywistości, ma nas ona przygotować do przyjęcia i zaakceptowania w pełni tego, czego doświadczamy i co nas otacza. Chrześcijanin medytujący dąży do zmiany swojej duszy, usuwania przeszkód tkwiących w nim samym, wykorzeniania egocentryzmu.
Chrześcijanom chcącym medytować, zaleca się prowadzenie rozważań medytacyjnych o określonej porze, medytowanie z pokorą, oraz wcześniejsze wyznaczenie ram czasowych rozważań. W trakcie medytacji najczęściej powtarza się w myślach słowo Maranatha (przyjdź Panie).
Was this helpful?
0 / 0