Miłość romantyczna współcześnie rozumiana jest jako niesamowite, wielkie i cudowne uniesienie serca i duszy, takie, które odrywa zakochanego od rzeczywistości, jest to uczucie bardzo głębokie i wspaniałe. Trzeba jednak wiedzieć, że nie zawsze tak było.
O ile dla nas, ludzi współczesnych miłość romantyczna to uczucie budujące, uczucie – fundament, takie, na którym buduje się wspólną przyszłość i takie, któremu żadna przeszkoda nie jest w stanie zagrozić, o tyle dla ludzi epoki romantyzmu (kiedy pojęcie miłości romantycznej budziło się w szerokiej świadomości) miłość była żywiołem, który demoluje człowieka i wyniszcza go. Miłość dla romantyków była wartością samą w sobie, nieważne czy przynosiła radość, czy sprowadzała nieszczęście, liczyło się samo doświadczenie miłości. Wesołych chwil w życiu romantyków było jednakże niewiele, najczęściej miłość sprowadzała kochanków do zguby.
Miłość romantyczna w literaturze
Literaci epoki romantyzmu chcieli przede wszystkim uzmysłowić ludziom, jak dalece nieprzewidywalnym, niebezpiecznym i zgubnym uczuciem jest miłość romantyczna, chcieli pokazać, że zatracenie się w pięknie miłości to najprostsza (lecz zarazem najcudowniejsza) droga do unicestwienia samego siebie, droga która przez cierpienie duszy prowadzi najczęściej do śmierci.
Założenia miłości romantycznej wyrastają z czasów antyku, z teorii wielkiego filozofa Platona i wykreowanej przez niego koncepcji miłości. W zamyśle Platona miłość to dzieło samego Boga, który stwarzając dwie połączone ze sobą mentalnie dusze wysyła je na ziemię w dwóch rozdzielnych i odrębnych ciałach. Dusze te próbują bezustannie odnaleźć się, trafić wzajemnie na siebie, by na powrót się połączyć. Siła przyciągania takich dusz miała być przeogromna, silniejsza nawet niż śmierć. Okazuje się jednak, że Platońska idea miłości jest zbyt doskonała dla ludzi i wręcz niemożliwa do wcielenia w życie, gdyż nawet dwie dusze, które odnalazły się w zawierusze świata, nie mogą się w żaden sposób całkowicie zespolić, co jest przyczyną kolejnych cierpień.
Miłość romantyczna – cechy
Miłość romantyczna posiada pewne charakterystyczne cechy, które są raczej niespotykane przy innych rodzajach miłości i są bardzo typowe dla epoki romantyzmu. Przede wszystkim miłość romantyczna jest zawsze nieszczęśliwa i nigdy nie może dojść do jej spełnienia, czas trwania tejże miłości określany jest na wieczność, miłość nigdy się nie wypala, nigdy się nie kończy, może trwać w nieskończoność. Równie specyficznie uczucie odbija swoje piętno na kochankach, jest tak silna, że mogą oni dzięki niej rozmawiać z duchami, wywołuje w nich ogromne napięcia psychiczne, całą rozległą gamę wahań stanu umysłowego, potrafi zaburzać poczucie zdrowego rozsądku, romantycznie zakochani potrafią podejmować bez zbędnego zastanawiania się tak pochopne decyzje jak morderstwo, samobójstwo. Miłość romantyczna w literaturze jest również przyczyną wszelkich cierpień bohaterów, a jej odrzucenie nie staje się wcale kresem cierpienia, powoduje wręcz jego zwielokrotnienie. Miłość jest jedynym sensem życia kochanków epoki romantyzmu.
Najbardziej znanymi przykładami bohaterów romantycznych są: Werter z powieści Goethego „Cierpienia młodego Wertera”, Kordian cierpiący z miłości do Laury, czy mickiewiczowscy kochankowie Młodzieniec i Dziewica, którzy tęsknią do siebie i szukają miłości.
Was this helpful?
21 / 10