Owczarek szetlandzki, zwany również Sheltie, to, jak sama nazwa wskazuje, pies pochodzący z wysp Szetlandzkich. Wyspy te są położone na morzach pomiędzy Szkocją a Norwegią. Jego rodowód wywodzi się w dużej mierze od ras skandynawskich psów pracujących – norweskiego buhunda lub psa islandzkiego. Nordyccy osadnicy używali tych psów do pilnowania podczas wypasu swoich owiec, krów czy koni. Kiedy na Wyspy Brytyjskie zaczęto przywozić owce ze Szkocji, zawsze towarzyszyły im owczarki collie – przodkowie współczesnego collie długowłosego oraz border collie. Zatem miejscowe psy szybko zaczęto krzyżować z tymi ze Szkocji i Norwegii. Z początku chodziło o to, by uzyskać psa o jak najlepszych genach, wybierano zatem te najzdrowsze i najdorodniejsze.
Sytuacja uległa jednak gwałtownej zmianie na początku XIX w. Gwałtowny rozwój turystyki doprowadził do tego, że mały, puszysty piesek stał się pamiątką z wyjazdu, która koniecznie należało przywieźć do domu. Jako że sprzedaż przynosiła coraz większe zyski hodowcy zaczęli rozmnażać swoje psy z innymi karłowatymi rasami takimi jak małe szpice czy pomeraniany. Taki rozwój sytuacji doprowadził do tego, ze oryginalna rasa zaczęła zanikać, co uświadomiono sobie końcem XIX a początkiem XX w. By przywrócić pierwotny typ zaczęto krzyżować wyspiarskie psy z owczarkami collie. 23.11.1908 roku w Lerwick powstał pierwszy klub rasy, który nazwał się „Shetland Collie Club” i poparł on praktykę krzyżowania tonnies z małym owczarkiem collie, a rasa otrzymała nazwę Shetland Collie. Jednak w 1914 roku hodowcy owczarków collie zaczęli usilnie protestować przeciwko nazwie Shetland Collie. Protesty te stały się przyczyną zmiany nazwy rasy. Od 18 maja 1914 nazwa oficjalnie została zmieniona i uznana na Shetland Sheepdog, czyli Owczarek Szetlandzki. Podsumowując można stwierdzić, że współczesny owczarek szetlandzki jest psem pasterskim. Wywodzi się z Norwegii i Wysp Szetlandzkich, ale zasadniczo rasa rozwijała się w Szkocji, skąd powędrowała w głąb Anglii, po czym, na skutek rozwoju turystyki, zaczęła podbijać świat. Jest podobny do długowłosego owczarka collie w miniaturze, choć trzeba podkreślić, że obie rasy maja wiele cech różniących je od siebie.
Osobowość Sheltie należy określić jako idealny typ rodzinny. Jest wierny i oddany, wspaniale odnajduje się w roli przyjaciela dzieci, ponieważ nie okazuje żadnych przejawów dominacji. Szybko staje się maskotką całej rodziny, uwielbia pieszczoty i chce być w centrum zainteresowania. Jest bacznym obserwatorem i niezwykle szybko wyczuwa panujący nastrój. Bez problemu odnajduje się w rodzinie, która poświęci mu odpowiednią ilość czasu, zatem nie powinny nabywać go osoby, które nie będą w stanie poświęcać mu swojej uwagi. W przeciwnym razie piesek stanie się smutny, apatyczny i osowiały. Mimo łagodnego charakteru nie jest psem zabawką! Zna swoją wartość a do obcych podchodzi z rezerwą. Świętnie sprawdzi się jako stróż i zadba o nasze bezpieczeństwo. W przeszłości używany był jako pies zagrodowy i te cechy zostały do dziś. Doskonale wyczuwa zagrożenie, potrafi bronić swojego pana, głośno szczeka, w ostateczności potrafi ugryźć.
Tresura Sheltie to sama przyjemność. Jest psem łagodnym i wielce inteligentnym, wiec przy odrobinie wysiłku ułoży go nawet dziecko. Zasada jest, że trzeba być w stosunku do niego czułym i wyrozumiałym, nie stosować metod silnej ręki i kar. Już od pierwszego dnia spędzonego w domu szczeniak musi wiedzieć co mu wolno a co jest surowo zakazane. Przy jakimkolwiek ćwiczeniu trzeba być stuprocentowo konsekwentnym, gdyż polecenie nie wyegzekwowane do końca szybko nauczy Sheltie nieposłuszeństwa. Słów „nie”, „zostaw”, „nie wolno” trzeba używać zdecydowanym głosem, ilekroć szczeniak zachowuje się niewłaściwie. Komendy mogą być wzmacniane ruchem dłoni lub wskazaniem palcem. Każdorazowe poprawne wykonanie naszego polecenia powinno być nagradzane smakołykiem, ale przede wszystkim pieszczotami, co choć trochę pozwala zastąpić szczeniakowi bliskość matki i rodzeństwa.
Pielęgnacja owczarka szetlandzkiego wbrew pozorom nie należy do uciążliwych i czasochłonnych. Pomimo, że jest to pies o długiej sierści to szata okrywowa jest szorstka a podszerstek miękki. Uzasadnia to zadem sporadyczne czesanie, inaczej sierść zostanie wyczesana! Wystarczy zatem czesanie raz w miesiącu, częściej należy czesać tylko tzw. portki czyli włos za uszami i na udach.
Was this helpful?
6 / 0