Wrzuć artykuł na Fejsa! poleć na NK
Wzajemny stosunek rodziców do siebie jest niezmiernie istotny w wychowaniu oraz w procesie prawidłowego rozwoju dziecka. W momencie, gdy rodzice podejmują decyzję o rozwodzie, powinni zadbać najbardziej o komfort psychiczny dziecka.
Kiedy dziecko widzi brutalne sceny małżeńskie, protestuje, prosi, płacze, ale nie potępia, nie ocenia. Nie ma komu się zwierzyć, nie ma, do kogo się wyżalić. Nikt nie zwraca w tej walce uwagi na jego uczucia.
Rozwód a dziecko
Rozwód dostarcza dzieciom bolesnych doświadczeń. Dziecko nie chce wiedzieć o winie któregokolwiek z rodziców. Kocha ich oboje i wierzy, że są najlepsi, że wiedzą, co robią. Rozwód kaleczy dziecięcą psychikę. Dziecko nie wie, do kogo należy i czy ktoś je w ogóle kocha. Pozostaje w głębokim rozdarciu pomiędzy uczuciami do mamy jak i do ojca. Nie wie, komu może ufać a komu nie.
Najwięcej krzywdy wyrządza dziecku rodzic, utrudniający kontakt drugiej stronie mimo nakazów sądu. Wtedy jedno z rodziców wymaga od dziecka zdeklarowania po czyjej jest ono stronie. Miłość dzieci do ich rodziców rośnie i utrwala się w codziennym obcowaniu z nimi. Czasem uczucie to zostaje zniszczone, gdyż rodzice, zajęci swymi porachunkami zapominają o istnieniu dziecka.
Najtragiczniejszym świadkiem zmagań i walki jest dziecko. Zamiast odsunąć je jak najdalej od tych porachunków rodzice wciągają je do walki czyniąc z nich kartę przetargową. Gdy rodzina się rozpada dziecko czuje ogromny niepokój i lęk o najbliższych, żal o to, że źle o sobie mówią, że któreś z rodziców odchodzi.
W duszy dziecka, które obserwuje rozwód rodziców rodzi się zarazem bunt jak i nadzieja. Bunt przeciwko takim relacjom w rodzinie, które niweczą szanse rozwojową, zniewalają lub powodują cierpienie. Nadzieja, że ich samotność zbliży ich do siebie i znowu będą rodziną.
Rozwód i jego konsekwencje
Dzieci bardzo przeżywają rozwód swoich rodziców. Czują się całkowicie rozbite i przeraźliwie samotne. Często miewają myśli samobójcze, płaczą. Są przekonane, iż nikomu na nich nie zależy. Czują się wyobcowane. W momencie dotarcia do dziecka informacji o rozwodzie pojawia się w nim pytani o to, kto jest winny temu, co się stało, kogo należy obciążyć odpowiedzialnością za rozwód. Obwinianie jest emocjonalną reakcją na odczuwane przez człowieka różne przykre uczucia, a zwłaszcza smutku i złości. Niektóre dzieci obwiniają jednego z rodziców inne zaś obydwoje. Często jednak obwiniają same siebie.
Reakcje dzieci na rozwód rodziców zależą w dużej mierze od wieku dziecka.
We wczesnym okresie życia dziecko nie ma świadomości, że rodzice jego się rozchodzą. Ten z rodziców, który odchodzi powinien liczyć się z tym, iż szybko straci on szansę bycia najważniejszą osobą w życiu dziecka. Należy, więc pozostawać w kontakcie ze swym współmałżonkiem i nie dopuścić do zerwania tej tak ważnej więzi emocjonalnej. Dzieci starsze są już bardzo świadome poważnych zmian, które zachodzą w ich życiu w związku z rozwodem lub separacją rodziców. W tym wieku największą konsekwencją dla dziecka jest doświadczenie ogromnej zmiany oraz poczucie straty. Oba te uczucia są bardo trudne i bolesne dla dziecka.
Rozwód i jego skutki
Dzieci nie chcą, aby ich rodzice się rozwodzili. Jest to dla nich ogromna tragedia (porównywalna niemal ze śmiercią jednego z rodziców) i życiowa porażka. Dzieci nie powinny zostawać same w tym wydarzeniu. Powinno ono znaleźć kogoś, kto w tym trudnym dla niego okresie wesprze je, pomoże mu przejść przez rozwód w najmniej bolesny dla dziecka sposób. Należy zadbać przede wszystkim o emocjonalny komfort dziecka. Nie wolno zmuszać go do wybierania pomiędzy rozwodzącymi się stronami, ale jednocześnie stworzyć możliwość swobodnego wypowiedzenia się na ten temat. Nie można mieć wówczas pretensji o uczucia, które ono będzie wypowiadało. Rozwód polega na zerwaniu więzi między rodzicami, ale między dzieckiem a jednym z rodziców. I jest to reguła, której należy przestrzegać w czasie rozwodu.
Was this helpful?
0 / 0