Wrzuć artykuł na Fejsa! poleć na NK
Być może ktoś z naszego najbliższego otoczenia jest chory na stwardnienie rozsiane. Zastanawiamy się wtedy co to jest za choroba, czy ona nierozerwalnie łączy się z kalectwem, czy można ją leczyć a może jest nieuleczalna. Nawet jeśli na co dzień nie stykamy się z nią warto wiedzieć na czym ona polega, co to właściwie jest i jaki ma przebieg. Niniejsza publikacja ma właśnie nam pomóc w uzyskaniu odpowiedzi na najbardziej nurtujące nas pytania.
A więc stwardnienie rozsiane jest to choroba uszkadzająca tkanki układu nerwowego. Ma ona charakter przewlekły. Uniemożliwia prawidłowy przekaz impulsów nerwowych pomiędzy rdzeniem kręgowym a mózgiem. Już sama nazwa sugeruje, że samo „stwardnienie” hamuje przepływ informacji pomiędzy neuronami oraz, że jest ono „rozsiane” po całym ciele chorego a także w czasie jego życia. Mo ono wiele objawów i postaci. Charakterystyczne dla tej choroby jest to, że często jej objawy się nasilają, by później ustąpić na jakiś czas, aż do kolejnych nawrotów. Zazwyczaj dosięga ona ludzi młodych, między dwudziestym a czterdziestym piątym rokiem życia i w większości kobiety. Nie jest chorobą, którą można się zarazić, ani też genetyczną, to drugie nie jest jeszcze w stu procentach potwierdzone. Liczba chorych waha się w rożnych częściach świata. W Polsce jest to prawie sześćdziesiąt tysięcy osób.
Współcześnie stwardnienie rozsiane zaliczane jest do chorób autoimmunologicznych. Oznacza to, że układ odpornościowy sam zwalcza własne komórki ciała, gdyż uważa je za intruzów. Choć ta teoria zaczyna być coraz częściej podważana. Inna koncepcja twierdzi, że wystąpienie choroby ma wiele wspólnego z zachorowaniem wywołanym przez wirus Epsteina-Barr czy bakterię Chlamydii. Dochodzi wtedy do nadmiernej aktywności przeciwciał, które z czasem nie odróżniają agresora od swoich własnych tkanek i je również zwalczają. A to z kolei wywołuje stwardnienie rozsiane. Większa ilość zachorować występuje na półkuli północnej i południowej a najmniej w okolicach równika. Czyżby środowisko, w którym żyjemy potęgowało pojawianie się tej patologii? Nie jest to do końca wiadome, gdyż faktycznie obserwuje się takie zjawisko, ale też istnieje parę wyjątków, do których należy Alaska, Japonia czy Kanada gdzie jest mniej przypadków. Z kolei we Włoszech gdzie idąc tym tokiem rozumowania zachorowań powinno być mniej, statystyki uplasowały to państwo na równym poziomie z krajami północnej Europy. Na kondycję naszego układu immunologicznego duży wpływ ma właściwy poziom witaminy D. Jej niedobór, szczególnie w początkowej fazie życia może przyczynić się do zwiększonego ryzyka zachorowania na stwardnienie rozsiane w przyszłości. Ostatnim czynnikiem, który łączy się z zachorowaniem jest upośledzenie metabolizmu spowodowanego stresem, spożywaniem posiłków ze składników zawierających w swoim składzie dużą ilość konserwantów i związków chemicznych oraz stres.
W początkowej fazie choroby jej objawy nie są silne i szybko ustępują. Polegają zazwyczaj na zaburzeniu równowagi, mrowieniu kończyn, ogólnym osłabieniu mięśni. Z czasem się nasilają doprowadzając do przykurczy, niedowładu najpierw kończyn dolnych a z czasem także górnych. Zmniejsza się reakcja na bodźce takie jak ból czy nadmierne ciepło. Później występują problemy z poruszaniem się, przełykaniem pokarmu czy mówieniem. Może także dojść do uszkodzenia wzroku, trudności z utrzymywaniem moczu, oraz bóli odczuwalnych jako „przepływ prądu” wzdłuż kręgosłupa. W zaawansowanej fazie dochodzi do stanów przygnębienia a z czasem do depresji.
Ze względu na fakt, iż ta choroba jest nieuleczalna, leczenie ma za zadanie łagodzić nawracające objawy choroby oraz zwalczać bóle. O ile diagnoza zostanie w szybkim czasie postawiona i zostanie zastosowane odpowiednie leczenie chory może wiele lat cieszyć się łagodnie postępującą chorobą i względną sprawnością fizyczną. Dobranie odpowiedniego leczenia farmakologicznego jest uwarunkowane osobistym preferencjom i predyspozycjom organizmu.
Niezwłocznie po zdiagnozowaniu stwardnienia rozsianego prowadzi się terapię lekami immunomodulującymi. Mają one za zadanie powstrzymanie silnych i nawracających objawów choroby a także ochronę mózgu przed możliwymi jego uszkodzeniami. Aby uspokoić reakcję układu immunologicznego podaje się lek immunosupresyjny, głównym skutkiem ubocznym jest zwiększona podatność organizmu na infekcje. Kortykosteroidy można podawać w stanach silnych nawrotów choroby. Ponadto stosuje się leczenie objawowe związane z zaburzeniem zdolności psychofizycznych poszczególnych organów i narządów.
W przypadku wystąpienia problemów z czynnościami ruchu bardzo pomocna może okazać się rehabilitacja. Jeśli jest ona wykonywana w regularnych odstępach czasu i konsekwentnie może przynieść bardzo dobre rezultaty. Utrzymuje pacjenta dłużej w dobrej kondycji fizycznej i umożliwia mu względnie samodzielne poruszanie się. Wszelkie ćwiczenia powinny być dobierane przez fizjoterapeutę, który dostosowuje je do indywidualnych wymagań chorego. Ten w późniejszym okresie może je wykonywać samodzielne.
Stwardnienie rozsiane wymusza na chorym przestrzeganie odpowiedniej diety. Obowiązkowo trzeba ograniczyć spożycie tłuszczów zwierzęcych, w pewnych okolicznościach także mięsa zwierzęcego i rybiego. Danie rybne powinno występować w jadłospisie dwa razy w tygodniu. Nie należy spożywać alkoholu i palić papierosów. Zalecane są za to produkty mleczne, warzywa i owoce. Powinno się spożywać tylko pieczywo pełnoziarniste. Ogólnie można powiedzieć, że trzeba przestrzegać zdrowej diety.
Was this helpful?
0 / 0