Od początku istnienia gatunku ludzkiego zastanawiano się, jak można przeciwstawić się naturze i jej sile. Człowiek pierwotny przerażał się widząc powodzie, silne wichury, pioruny czy choroby. Chciał się uchronić przed ich zgubnym wpływem. Nie potrafiąc ogarnąć ich własnym umysłem, zaczął przypisywać je sile wyższej, jakiemuś bóstwu, duchom, istotom nadprzyrodzonym. Był to początek formowania się wierzeń, które później wyewoluowały w religie. Człowiek wiedząc, że nie pokona ich bronią, którą posiada, chciał poznać to, co stoi za każdym z nich, a następnie przebłagać tę siłę, sprawić, by zaprzestała swych morderczych praktyk. Pojawili się więc szamani, guru, kapłani, ludzie na tyle odważni, że postanowili się zmierzyć z zabójczymi siłami.
Pośredniczyli oni między ludźmi a bóstwem, twierdząc, że są w stanie się z nim skontaktować i rozmawiać. W celu przekonania innych ludzi o swej mocy musieli wykazać się niezwykłymi umiejętnościami, którymi zwykli ludzie nie mogli się pochwalić. Wiele z tych praktyk opierało się na wywołaniu określonego wrażenia wśród tłumu gapiów. Tym sposobem zrodziły się pierwsze efekty, które częstokroć przerażały zgromadzonych wokół. Kapłani ze starożytnego Egiptu i Babilonu którzy opierali się na zdobyczach z dziedziny chemii, astronomii i mechaniki skonstruowali wiele urządzeń, które można traktować jako maszyny iluzjonistyczne. Powodowały one samoistne otwieranie się wrót świątyń, pojawiały się posągi, słychać było głosy, płacz. Wszystkim znane są przypadki, gdy kapłani wykorzystując niewiedzę i zwykłych ludzi straszyli ich zaćmieniami słońca (które potrafili przewidywać), twierdząc, że kończy się świat. Zjawiska takie wykorzystywali do własnych celów, zarówno materialnych jak i prestiżowych. Wiele z takich przypadków zostało już wyjaśnionych i opisanych, niektóre jednak do dziś zastanawiają.
Możliwe jest, że jednak istnieje jakaś cienka granica, za którą faktycznie mogą kryć się sekrety dostępne tylko dla wybranych. Z biegiem czasu tajemnice magicznej sztuki trafiły do ulicznych kuglarzy, cyrków, na miejskie jarmarki, przedstawiały je wędrowne trupy aktorskie. Współcześnie sztuka magiczna, sztuka iluzji znalazła swoje miejsce na estradach, gdzie różnej maści iluzjoniści prezentują zgromadzonym swoje umiejętności. Sztuka ta swój sukces zawdzięcza zaskoczeniu i zdumieniu oglądającego. Z tego względu ważne jest utrzymanie sekretu wykonywanej sztuki. Zrzeszeni w różnych organizacjach iluzjoniści nie ujawniają swoich sekretów nikomu.
Najsłynniejsze sztuki magiczne to przepiłowanie człowieka na pół, lewitacja czy latanie, znikanie dużych przedmiotów (jest to specjalność Davida Copperfielda, który doprowadził do zniknięcia Statui Wolności), wyciąganie królika z cylindra i wiele, wiele innych.
Technika, jaką stosują iluzjoniści wykonując swoje sztuczki magiczne to przede wszystkim wykorzystanie nieuwagi widzów. Kluczowe jest skierowanie uwagi publiczności na na wszystkim innym, tylko nie na faktycznym działaniu. Bardzo istotna jest wysoka sprawność fizyczna, zdolności aktorskie, sprawność manualna rąk, umiejętność korzystania z przygotowanych w tym celu rekwizytów (są to specjalnie zrobione skrzynie, kłódki, łańcuchy, obręcze, niewidzialne nici i druty, a w najnowszych latach kamery, lasery, specjalne wyciągi i tym podobne). Odwracanie uwagi widza to zadanie głównie dla asystentów, ale również efekty pirotechniczne, projektory, zasłony dymne. Jadnak zawsze kluczowe są zdolności aktorskie iluzjonisty.
Sztukę iluzji dzielimy na trzy gatunki:
- Iluzja sceniczna, przedstawiana na scenie, zaliczamy tutaj manipulację, duże iluzje, magia multimedialna, iluzja kameralna, kontaktowa, iluzje karciane oraz mikroiluzje, czyli takie z wykorzystaniem małych przedmiotów codziennego użytku, takich jak pudełka po zapałkach, monety.
- Iluzja uliczna, gdzie magicy prezentują swoje sztuczki magiczne na ulicy, wśród przechodniów, rozróżnienie takie występuje tylko ze względu na miejsce.
- Iluzja mentalna, możliwa do zaprezentowania w każdych warunkach, na przykład na scenie, bądź przy stole. Taka iluzja polega na odgadywaniu przez magika myśli widzów oraz innych czynników, których iluzjonista nie ma prawa znać. Iluzja mentalna wywołuje wrażenie telepatii.
Was this helpful?
1 / 0