Religie wschodu słyną z samodoskonalenia, duchowej drogi i bogatej kultury. Jedną z głównych religii obowiązujących na wschodzie jest buddyzm. Jest to system filozoficzno-etyczny, postrzegany przez wielu jako religia. Założycielem i twórcą buddyzmu był Siddharta Gautama, zwany powszechnie Buddą. Słowo Budda znaczy Oświecony. Taki przydomek Gautama otrzymał dzięki swojej postawie i temu, że w wieku 35 lat doznał oświecenia. Jego historia jest bardzo ciekawa i dla wielu buddystów jest wzorem do naśladowania. Gautama żył w północno-wschodnich Indiach ok. 563-483 roku przed naszą erą. Pochodził z wysokich sfer, ponieważ był synem bardzo bogatego księcia. Jednakże w wieku 29 lat wyrzekł się książęcych splendorów i rozpoczął swoją wędrówkę po Indiach. Celem nie było konkretne miejsce, ale dotarcie do duchowego szczęścia. Udało mu się to i rok później doznał oświecenia.
Buddyjskie prawdy
Budda wykształcił własny sposób medytacji, zalecał wyrzeczenia, ale wystrzegał się skrajnej ascezy. Budda pozostawił cztery szlachetne prawdy, będące fundamentem buddyzmu. Pierwsza Szlachetna Prawda o Cierpieniu mówiła o pięciu skupiskach istnienia ludzkiego związanych z przywiązaniem. Druga Szlachetna Prawda o Przyczynie Cierpienia wskazuje, że przyczyną cierpienia jest pragnienie. Trzecia Szlachetna Prawda o Ustaniu Cierpienia mówi o tym, że uwolnienie od cierpienia następuje, gdy ustaje chcenie, pragnienie. Wówczas następuje nirwana. Czwarta Szlachetna Prawda o Ścieżce Prowadzącej do Ustania Cierpienia przedstawia Szlachetną Ośmiostopniową Ścieżkę. Następne nauki buddyzmu są rozwinięciem i interpretacją tych Czterech Szlachetnych Prawd. Po śmierci Buddy jego zakonni uczniowie, których liczba rosła w szybkim tempie, spisali wszystkie nauki, które przekazał im Budda. Około 80 roku przed naszą erą po raz pierwszy zostały spisane wszystkie przekazywane do tej pory drogą ustną nauki buddyzmu.
Tybetańska Księga Umarłych
Stały się one fundamentami wiary, bez których nikt nie wyobraża sobie dzisiaj tej religii. Zbiory te nazywane są współcześnie winaja – dyscyplina klasztorna i nikaja – kazania Buddy. Jedną z głównych prawd, jaką przekazał Gautama swoim wyznawcom jest wiara w reinkarnację, czyli odrodzenie duszy po śmierci ciała w innym wcieleniu. Dusza ta musi jednak przejść specjalny proces, zanim odrodzi się na nowo. Dokładnie stany, przez które przechodzi dusza opisane zostały w Tybetańskiej Księdze Umarłych. Jest to tekst, odczytywany w formie rytuału zmarłemu, jako informacja o tym, co będzie się działo z jego duszą. Księga opisuje też sam proces umierania i odradzanie się na nowo. Tekst ten pochodzi z powszechnie znanej termy w Tybecie. Została odnaleziona przez Karma Lingpa. Tekst ten przyniósł ogromne pokłady wiedzy na temat tego, jak buddyzm postrzega proces śmierci i odradzania się. Stany ze śmiercią opisane są przez trzy rodzaje bardo. Pierwsze to chikkhai bardo – bolesne bardo występujące już w procesie umierania. Po nim następuje chonyid bardo – świetliste bardo, rozpoczynające się dopiero w początkowej fazie pośmiertnej. Następnie przychodzi czas na ostatnie bardo – sidpai bardo trwające do momentu ponownego narodzenia – umiejscowienia w łonie matki. Buddyści wierzą, że możliwa jest reinkarnacja nie tylko w ciele człowieka, ale i innych istot, na przykład ptaków, robaków czy większych zwierząt. Uwolnienie od reinkarnacji przynosi pełna doskonałość i czystość duszy. Tybetańska Księga Umarłych ma ogromne znaczenie dla wyznawców buddyzmu. Można ją porównać do Księgi Umarłych w Egipcie. Miała ogromny wpływ na światopogląd i wizję życia po życiu wśród wyznawców buddyzmu.
Was this helpful?
2 / 0